Moskiewscy imigranci - jacy są?

Nadeszła jesień. Moskiewskie ulice, skwery, trawniki zasypywane są kolorowymi liśćmi, które z uporem, niemalże codziennie, są sprzątane i pakowane w foliowe worki. I tak w kółko. Praca mozolna, ale nie sądzę, by ktoś na nią narzekał, w końcu to zarobek dla tych, którzy w swoich krajach (miastach, wsiach) zatrudnienia, choćby takiego, nie znaleźli.

Spacerując po Moskwie, tak po centrum, jak i po moim osiedlu, zauważam, jak wiele pracy jest tutaj jesienią, żeby utrzymać miasto w ładzie. Na każdym kroku ktoś coś robi - sprzątanie placów zabaw, mycie drzwi od klatek schodowych, zamiatanie liści, pielenie kwiatów, czyszczenie ulic. Wszędzie przewijają się ludzie w żółtych kamizelkach, którzy potem, w piątek, po tygodniu ciężkiej pracy, wracają do domów z siatkami pełnymi piwka i przekąsek, bo oto nadszedł weekend, odskocznia od codzienności, czas hulanki i swawoli :-)

Wszyscy to imigranci, którzy do Moskwy przyjechali właśnie za chlebem. Często zastanawiam się, jak im tutaj jest, czy są szczęśliwi, czy starcza im na utrzymanie i czy to prawda, że gnieżdżą się w ciasnych mieszkaniach, 20 osób w wynajętej dwupokojowej kwaterze. Czy tęsknią za domem, czy mają żony i dzieci, które tam zostały, czy raczej są to chłopcy, którzy rodziny pozakładają już w Moskwie, a sam pobyt tutaj to dla nich szansa na swobodniejsze, bardziej niezależne życie, tzw. wyrwanie się z domu rodzinnego do wielkiego miasta.

Tak to bywa, że kiedy zasiada się do napisania posta o czymś, temat schodzi na zupełnie inne tory. Miała byś jesienna wejściówka, a potem relacja z wizyty w pewnym obiekcie, ale jesień skojarzyła mi się z tymi liśćmi, liście ze sprzątającymi je ludźmi i tak dalej. Postanowiłam poświęcić post ludziom pracy, przyjezdnym z byłych republik radzieckich i dalszych regionów Rosji, którzy utrzymują Moskwę w czystości.

Imigranci w Moskwie trzymają się ze sobą, w swojej paczce, rozmawiają w swoim języku, łączą się w pary ze swoimi, jedzą dania swoich kuchni, które dostępne są na każdym kroku, a Rosjanie też je uwielbiają, o czym pisałam nie raz. Nie zauważyłam, żeby moskiewscy Tadżykowie czy Czeczeni, młodzi chłopcy w "tym wieku", zaczepiali kogoś, podrywali, gwizdali itp., co np. Turkowie w Niemczech robili nagminnie, czego efektem w moim przypadku (bywałam regularnie w Niemczech u rodziny) było liczne grono znajomych, bo jak poznało się z jednym, to zaraz jeszcze z pięcioma innymi kolegami czy braćmi. Do pewnego momentu i wieku było to fajne, fajnie było się pochwalić w szkole po przyjeździe do Polski, że ma się w Niemczech tylu przystojnych kumpli, z którymi jeszcze pisze się SMS-y! Zdjęcie z kumplami było już szczytem, wszystkie koleżanki ci zazdrościły. Jednak tak na prawdę wiele dziewczyn boi się samej chodzić po ulicach, szczególnie wieczorami, bo takie gwizdy i zaczepki różnie się kończą, a tamtejsi młodzi mężczyźni są bardzo pewni siebie i uparci, słowem, ciężko takiego spławić.

Dlaczego zaczęłam o niemieckich Turkach, a dlatego, że wizualnie podobni do nich imigranci moskiewscy są całkiem inni. Nie boję się przechodzić obok grupek Tadżyków, bo maksimum, na co ich stać w kwestii podrywu cudzoziemki, to przelotne spojrzenie. Sprawiają wrażenie zajętych sobą, głośnych wśród swoich, ale nieufnych i nieśmiałych do obcych, nieszkodliwych i jakiś takich... dobrych. Patrząc na nich, nie masz wrażenia, że jak przejdziesz obok, to zaraz cię taki będzie śledzić albo od razu napadnie. Nie ma się czego bać, to ludzie, którzy przyjechali tu pracować, a nie rozrabiać, nawet w weekendy na ławkach w parkach to głównie Rosjanie piją, a nie oni. Powodów ku temu jest wiele, choćby to, że wielu z nich jest tu nielegalnie, po co więc się wychylać, skoro piątkową imprezę równie dobrze można zrobić w domu? Bo picie w parkach i na placach zabaw jest tu bądź co bądź nielegalne, z czego nikt nic sobie nie robi, przykład mam pod swoim domem. Rosjanie się nie boją, imigranci tak.

Spotkałam kiedyś Tadżyka, który opowiedział nam swoją historię, jak w Holandii wymyślił jakiś superprojekt, który potem mu ukradli, przez co stracił szansę na ustawienie się przynajmniej na kilkanaście lat. Pokazywał swoje zdjęcie w gazecie, jakieś szkice, wykresy... Rozmawiał po angielsku, opowiadał o tym, jak mieszkał w USA przez kilka lat, dziwił się, dlaczego Europejka stara się o pobyt w Rosji, sam planował zdobywanie Europy, tylko jeszcze nie wiedział, gdzie teraz będzie próbował szczęścia. To pracowici ludzie, a wielu z nich ambitnych. Ten facet był twardy, co mnie nie zabije, to mnie wzmocni, jak nie tu, to tam. Wierzę w to, że w końcu się dorobi i osiądzie w jakimś kraju, przestanie koczować.

Zazwyczaj jest tak, że jeśli imigrantów jednej narodowości gdzieś jest wiele, wytwarza się stereotyp, mówi się że oni to są tacy i tacy. Jedyne, co słyszałam o imigrantach w Moskwie, to te mieszkanie w 20 osób, ale czy to prawda - nie wiem. I jeszcze coś, niektórzy mówią na nich czebureki. Obraźliwe? Raczej śmieszne, tak jak na torunian mówi się pierniki. Więcej nic nie słyszałam, ale wszyscy Rosjanie wiedzą, że są pracowici. Nie przyjeżdżają tu po to, żeby się obijać i podrywać dziewczyny.

Imigrantów w Moskwie jest tylu, że po kilku miesiącach mieszkania tutaj są dla mnie nieodłączną częścią tego miasta. To im Moskwa zawdzięcza czystość, marszrutki, które szybciej dojadą do celu niż autobus miejski, nielegalne, prywatne taksówki w środku nocy, kiedy już mało co jeździ, a w kieszeni tylko 100 rubli, pyszne czebureki i mnóstwo innych pyszności, o których gdzie indziej bym się nie dowiedziała. Co do czebureków, jest jedno miejsce, w którym sprzedają wyśmienite, świeżutkie, smażone na bieżąco, ale o tym może następnym razem, jeśli uda mi się trzymać planu i napisać o tym, co zaplanuję :-) 

Stęskniłam się za blogiem podczas dłuższej nieobecności tu, czego efektem jest ten całkiem spontaniczny, długi post. Mam nadzieję, że jednak przyczyni on Wam więcej przyjemności niż znudzenia i przybliży nieco obraz imigranta ze wschodu w Moskwie - istotnego elementu tutejszego krajobrazu.

Źródło zdjęć: Internet